vón:/ gh’é al pajsàn con sòmojeera/ ch’à da feer na cuelca speeza;/ lù’l và a vender
dalmelgón.
Zà t’al sè cmé la và a fniir:/ ti, lighè con la tò bria/ a un aneel, na branca ’d fén;/
loor, ch’i maagnn’a l’osteria,/ ch’a veen siira e j én pjén ’d vén…/ E t’al sentirè int
la groopa/ ch’é imbarjeeg fin’a la stroopa.
Lè la canta e lù’l gh’và adrè,/ mo i la zmoorsn’ a pooc a pooc,/fin ch’i dormen
cmé dù sooch./ Tì, col lùm ch’at zlonga i pè,/ te schiiv n’òm, te schiiv na baara,/ e
te’t lees insgneer la streeda/ da un foos d’aacua ch’a ciciaara.
Fin ch’at riiv a la tò paaja,/ e còl campanaas ch’a zbraaja/ seDio vool al dventa
mùt./ Un eetr’aan un’eetra feera:/ al pajsàn con sòmojeera,/ baaza, melga, stroopa,
foos…/ Sì, l’é veera, i t’àn ròt j oos,/mo te’t zaacv’ int un leet sùt.
variante finalizzata alla didattica del dialetto:
b)
Cavalén, jùp, jùp/ int la còva i t’àn^faàt^un grùp;/ i t’àn^mìs^la brìa^pù^beéla;/
un coleèr^col campanaàs/ ch’al te cónta tùt^i paàs,/ e un fìoc^ròs^ed laàna in teé-
sta…/ L’é^lamuùda^dala feésta.
Cavalén, l’è^’l dì^dla feéra./ La biroòcia l’é^pù^peéza/ parchè incò gh’n’é^sù
pù^’d vón:/ gh’é al pajsàn^con sò^mojeéra/ ch’à^da^feèr^na cuèlca^speéza;/
lù’l^và^a vénder^dalmelgón.
Zà t’al sècmé lavà^a fniìr:/ tì, lighè^con la tò^brìa/ aunaneél, nabrànca^’d fén;/
loór, ch’imaàgnn’^a l’osterìa,/ ch’aveén^siìrae j én^pjén^’dvén…/E t’al sentirè^int
la groòpa/ ch’é^imbarjeèg fin’a la stroòpa.
Lè la canta e lù^’l gh’và^adrè,/mo i la zmoòrsn’^apoòc^apoòc,/fin ch’i dòrmen
cmédù^soòch./Tì, col lùm ch’at zlónga^i pè,/ te schiìv^n’òm, te schiìv^nabaàra,/ e
te’t leès^insgneèr^la streèda/ da un foòs^d’aàcua ch’a ciciaàra.
Fin ch’at riìv^a la tò^paàja,/ e còl^campanaàs ch’a zbraàja/ se Dìo^voól al
dvénta^mùt./Uneètr’^aànun’eètra^feèra:/ al pajsàn^con sò^mojeéra,/ baàza,mèlga,
stroòpa, foòs…/ Sì, l’é^veéra, i t’àn^ròt^j oòs,/mo te’t zaàcv’^int un leét^sùt.
5. Le torri dei Paolotti (AlfredoZerbini)
Testo originario scritto nella grafia tradizionale
785
J én tutti docompagni cmedozméli/ ea javestissa l’ederapianpian;/ dopiopi ri-
camädi, smilsi e beli,/ piantädi int l’alma di povrètt pramzàn.
Inmeza al sol, o ’d nota inmeza al steli,/ sia ch’at ariv o ch’at t’in vagh lontàn,/
l’ultim o ’l primm salut, cme do soreli,/ j én lor ch’al dà col so banderen’ni inman.
J én lor ad Pärma nova l’orifiama,/ torri ch’a son’na sensa fär dl’armör,/ mo con
na vöza immensa ch’a t’infiama,
785
Pubblicato in:AlfredoZerbini,
Tutte le poesie
, Parma, Battei 1982, p. 87.
308
